Soms kom je in een verlaten pand en denk je ‘damn.. Hier zou ik zo’n vette portretten kunnen schieten’. Wel,enkele maanden terug lag ik ‘s nachts in mijn bed en ik kon de slaap niet vatten. Meestal op zulke momenten krijg ik de beste ideeên.
Ik had recent een prachtig verlaten burgemeestersvilla verkend. Ik begon na te denken over wat voor portretten hier het mooist zouden uitkomen. Portretten van mensen die echt een sprekende blik hebben.. Misschien eens ‘bekendere’ mensen ? Maar wie dan.. Ik ging door mijn instagram en zag dat Manou Kersting wat foto’s kwam liken. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Wie heeft er nu een meer sprekende blik dan hem ? Niemand. Mijn levensmotto is ‘als je hiet niet probeert zal het je niet lukken.’ Ik had niets te verliezen dus stuurde Manou een berichtje via IG. Enkele uren daarna zat de bevestiging al in men inbox. De week daarna hebben we een leuke shoot gehad. Geen grote flitsers en dergelijke aangezien zulke panden betreden nogaltijd ‘verboden’ is. Ongezien binnen en buiten komen is steeds spannend. The Solitary Sessions was geboren.